[...] Ryjek obudził się i powiedział:

- Ona przyjdzie jutro.

Wszyscy spojrzeli na kometę (Panna Migotka też, ale spod grzywki). Kometa była teraz ogromna. Otaczała ją obręcz migotliwych płomieni. Opary rozwiały się i widać było ogromny obszar dna morskiego.

- Dzień dobry! - odezwał się Włóczykij, naciągając kapelusz głębiej na uszy. Musimy iść dalej.

Mniej więcej w porze śniadania spotkali skrzata domowego jadącego na rowerze. Wiózł swoje dziecko w worku na plecach, na bagażniku miał walizkę, a przy kierownicy dyndało mnóstwo zawiniątek i paczuszek.

Był bardzo czerwony i popatrzył na nich nie witając się.

- Hej! - zawołał Muminek. - Nie poznajesz mnie? Co to takiego? Czy się przeprowadzasz?

Skrzat zeskoczył z roweru i prędko powiedział:

- Wszyscy uciekają z doliny. Nie myślisz chyba, że będziemy siedzieć i czekać na kometę?!

- A kto powiedział, że kometa uderzy akurat w Dolinę Muminków? - spytał Migotek.

- Piżmowiec - odparł skrzat.

- No, a Tatuś i Mama? - pytał dalej Muminek. - Oni na pewno zostali i czekają na mnie!

- Tak, tak, tak - rzucił niecierpliwie skrzat. - Siedzą na werandzie. Ale to nie ma nic wspólnego ze mną. Zresztą i tak nie zdążysz tam dojść...

Co powiedziawszy, odjechał na swoim rowerze, z włosem zjeżonym ze strachu.

- I jeszcze wiezie walizkę! - powiedział Włóczykij. - I tobołki, i paczki! W taki upał! Chodźcie, idziemy. [...]