Tata nie chciał mi kupić roweru. Mówił, że dzieci są bardzo nieostrożne, że robią różne sztuki na rowerach, że je łamią, a same rozbijają sobie nosy. Powiedziałem tacie, że ja byłbym ostrożny, a potem płakałem i dąsałem się, a potem powiedziałem, że pójdę sobie z domu, i w końcu tata powiedział, że będę miał rower, jeśli będę w pierwszej dziesiątce z arytmetyki.

Dlatego byłem wczoraj taki zadowolony, wracając ze szkoły, bo byłem dziesiąty z arytmetycznej klasówki. Kiedy powiedziałem o tym tacie, wytrzeszczył oczy i powiedział: "Coś takiego, no coś takiego!", a mama mnie pocałowała, powiedziała, że tata kupi mi zaraz piękny rower i że to pięknie, że tak dobrze zrobiłem zadanie z arytmetyki. Trzeba powiedzieć, że miałem szczęście: tylko jedenastu chłopców pisało zadanie, bo inni mają grypę, a jedenasty to był Kleofas, który jest zawsze ostatni, ale jemu wszystko jedno, bo i tak ma rower.

Kiedy dziś przyszedłem do domu, zobaczyłem tatę i mamę: czekali na mnie w ogrodzie i uśmiechali się od ucha do ucha.

- Mamy niespodziankę dla naszego dużego syna! - powiedziała mama i oczy jej się śmiały.

Tata poszedł do garażu i wyprowadził z niego - nie zgadniecie co - rower! Rower czerwony i srebrny, błyszczący, z reflektorem i dzwonkiem. Pycha! Zacząłem biegać w kółko, a potem pocałowałem mamę, pocałowałem tatę i pocałowałem rower.

- Musisz przyrzec, że będziesz ostrożny - powiedział tata - i że nie będziesz robił sztuk!

Przyrzekłem, więc mama mnie pocałowała, powiedziała, że jestem jej duży chłopczyk, że zrobi czekoladowy krem na deser, i poszła do domu. Moja mama i mój tata są najfajniejsi na świecie!

Tata został ze mną w ogrodzie.

- Czy wiesz - powiedział - że byłem kiedyś mistrzem kolarskim i że gdybym nie poznał twojej mamy, może poszedłbym na zawodowca?

Tego nie wiedziałem. Wiedziałem, że tata był mistrzem w futbolu, w rugby, w pływaniu i w boksie, ale w jeździe na rowerze - to było coś nowego.

- Pokażę ci - powiedział tata, wsiadł na mój rower i zaczął jeździć naokoło ogrodu. Naturalnie rower był za mały dla taty i tata nie wiedział, co robić z nogami, bo kolana miał pod brodą, ale jakoś dawał sobie radę.

- To jest najkomiczniejsze widowisko, jakie oglądam od czasu, kiedy cię ostatnio widziałem!

Tak powiedział pan Bledurt, który wyjrzał sponad ogrodzenia. Pan Bledurt to nasz sąsiad, który bardzo lubi przekomarzać się z tatą.

- Cicho bądź! - odpowiedział tata. - Nic się nie znasz na rowerach!

- Co takiego?! - krzyknął pan Bledurt. - Wiedz, nędzny ignorancie, że byłem międzyokręgowym mistrzem amatorów i że poszedłbym na zawodowca, gdybym nie poznał mojej żony!

Tata zaczął się śmiać.

- Ty mistrzem! - powiedział. - Można pęknąć ze śmiechu! Ledwie się umiesz utrzymać na trzykołowym rowerku!

To się nie podobało panu Bledurtowi.

- Zaraz zobaczysz - powiedział i przeskoczył przez siatkę. - Daj ten rower!

Położył rękę na kierownicy, ale tata nie chciał mu oddać roweru.

- Nikt cię tu nie zapraszał, Bledurt, wracaj do swojej nory.

- Boisz się, że ci narobię wstydu przy twoim nieszczęsnym dziecięciu? - zapytał pan Bledurt.

- Uspokój się, żal mi cię, doprawdy - powiedział tata, wyrwał kierownicę z rąk pana Bledurta i zaczął znowu jeździć naokoło ogrodu.

- Przekomiczne - powiedział pan Bledurt.

- Te słowa pełne zazdrości nie dosięgają mnie - odpowiedział tata.

Ja biegałem za tatą i pytałem, czy mógłbym choć raz przejechać się na moim rowerze, ale tata nie słuchał tego, co mówię, bo pan Bledurt zaczął śmiać się z taty i tata wjechał na begonie.

- Czego tak się głupio śmiejesz? - zapytał tata.

- Czy mogę się teraz przejechać? - zapytałem.

- Śmieję się, bo mnie to bawi - powiedział pan Bledurt.

- To jest przecież mój rower - wtrąciłem.

- Jesteś kompletny idiota, mój biedny Bledurt - powiedział tata.

- Ach tak? - zapytał pan Bledurt.

- Tak! - odpowiedział tata.

Zaczęli się popychać i rower wpadł na begonie.

- Mój rower! - krzyknąłem.

Kiedy przestali się wreszcie popychać, pan Bledurt powiedział:

- Mam myśl, objedziemy na czas te domy naokoło i zobaczymy, który z nas jest lepszy!

- Nie ma mowy - odpowiedział tata - zabraniam ci wsiadać na rower Mikołaja! Zresztą ty z twoją tuszą na pewno byś go złamał.

- Widzę, że tchórzysz - powiedział pan Bledurt.

- Tchórzę? Ja? - krzyknął tata. - No, zaraz zobaczysz! Tata wziął rower i wyszedł na ulicę. Pan Bledurt i ja poszliśmy za nim. Zaczynałem mieć już tego wszystkiego dosyć, jeszcze ani razu nie usiadłem na siodełku!

- Każdy - powiedział tata - okrąży raz domy, zmierzy się czas stoperem i ten, kto wygra, zostanie mistrzem. Dla mnie to zresztą tylko formalność, wiem z góry, kto zwycięży!

- Jestem szczęśliwy, że uznajesz swoją niższość - powiedział pan Bledurt.

- A ja co będę robił? - zapytałem. Tata spojrzał na mnie zdumiony, jakby zupełnie zapomniał, że istnieję.

- Ty? - zapytał tata. - Ty? No więc ty będziesz sprawdzał czas. Pan Bledurt da ci swój zegarek.

Ale pan Bledurt nie chciał mi dać zegarka. Powiedział, że dzieci wszystko tłuką, wtedy tata powiedział mu, że jest skąpiradło, i dał mi swój zegarek, bardzo fajny, z dużą wskazówką, która biegnie bardzo szybko, ale ja i tak wolałbym swój rower.

Tata i pan Bledurt pociągnęli losy i pan Bledurt pojechał pierwszy. Ponieważ naprawdę jest dość gruby, prawie nie widać było pod nim roweru i ludzie na ulicy odwracali się za nim i pękali ze śmiechu. Jechał dość wolno, a potem skręcił i zniknął za rogiem. Kiedy ukazał się z drugiej strony, był bardzo czerwony, sapał i jechał zygzakiem.

- No, ile? - zapytał, kiedy dojechał do mnie.

- Dziewięć minut, a duża wskazówka stoi między piątką a szóstką. Tata zaczął się śmiać.

- No, stary - powiedział - z takimi jak ty wyścig dookoła Francji trwałby sześć miesięcy.

- Zamiast robić głupie dowcipy - odpowiedział zdyszany pan Bledurt - spróbuj pojechać lepiej!

Tata wsiadł na rower i pojechał.

Pan Bledurt dyszał, a ja patrzyłem na zegarek i czekaliśmy; ja oczywiście chciałem, żeby tata wygrał, ale minęło dziewięć minut, a zaraz potem dziesięć.

- Wygrałem! Ja jestem mistrzem! - zawołał pan Bledurt. Minęło piętnaście minut, a taty wciąż nie było widać.

- Ciekawe - powiedział pan Bledurt. - Trzeba by zobaczyć, co się stało.

No i wreszcie ukazał się tata. Szedł na piechotę. Spodnie miał podarte, przy nosie trzymał chustkę, a rower niósł w ręku. Kierownica roweru była wykręcona, koło złamane, lampka stłuczona.

- Wpadłem na kubły ze śmieciami - powiedział tata. Na drugi dzień opowiadałem o tym Kleofasowi. Powiedział, że z jego pierwszym rowerem było prawie tak samo.

- Co chcesz - powiedział - wszyscy ojcowie są podobni - okropnie błaznują, a jeśli się na nich nie uważa, łamią rowery i robią sobie krzywdę.